#Four

'Let it be'

Czasami w naszym życiu przytrafiają się takie chwilę, chwile które powinny być zdecydowanie nieulotne. Chcesz zarejestrować w swoim mózgu każdą milisekundę tego momentu, każdy drobny szczególik. Chcesz pamiętać wszystko krok po kroku. Masz wytężony wzrok, boisz się nawet mrugnąć, bo myślisz że właśnie wtedy stanie się coś tak bardzo niesamowitego niczym zaćmienie księżyca i nie chcesz tego przeoczyć

W takiej właśnie chwili znalazłaś się teraz. Teraz właśnie stoisz wtulona w pokaźną klatę piersiowa. Teraz właśnie trzymasz mocno i w pasie. Teraz właśnie jest ta chwila dla której chcesz żyć.  Przymykasz lekko powieki i widzisz Panią Balbinkę słyszysz wypowiadane w Twoim kierunku słowa ‘ nie można żyć wiecznie samemu’ może starsza kobieta ma racje, może powinnaś szeroko patrzeć na świat otworzyć serce na oścież i zaznać smaku miłości? Ale jak masz to zrobić skoro strach przed zranieniem i wykorzystaniem doszczętnie Cię paraliżuje.  Otwierasz delikatnie oczy, znów widzisz klub pełen ludzi, znów widzisz ten szary lekko przytykający Cię kłębiący się w powietrzu dym. Znów widzisz tych mężczyzn którzy lustrują Twoje ciało od czerwonych szpilek, aż do potężnych ramion wcześniej robiąc sobie dłuższy przystanek na Twojej umięśnionej pupie.  Muzyka się zmienia, jej tępo staje się stanowczo szybsze, ludzie zaczynają tańczyć żwawiej, lecz wy nadal tkwicie w silnym uścisku nie przyśpieszacie, nadal się lekko kołyszecie.  Nagle ktoś zakłóca wasz idealny spokój

-Przepraszam koleżanko z pięknym tyłeczkiem zostaw tego wyrośniętego dryblasa i chodź na parkiet poszaleć z tatusiem- mówi łapiąc Twoją rękę która jeszcze przed momentem znajdowała się nad piotrkowym biodrem. Nie chcesz się obracać, boisz się lecz przypominasz sobie siebie z lodu.

-Słucham? – patrzysz na pijanego faceta cynicznym wzrokiem

-No chodź, długo mam czekać. -  szarpie Twoją ręką, próbuje Cię pociągnąć

-Ona nigdzie z Tobą nie pójdzie- do waszej rozmowy wtrąca się siatkarz. Wiesz, że jeśli dojdzie do rękoczynów, to będzie miał on problemy, nim zachlany ‘tatuś’ zdążył coś powiedzieć, wymierzasz mu siarczysty cios w sam nos. – Piotruś uciekamy- mówisz szybko. Chłopak trzyma Cię za rękę jakby się bał, że mu uciekniesz.

-Załóż moją bluzę i zapnij do końca, bo zaraz kurwica mnie strzeli jak jeszcze choćby jeden facet będzie się za Tobą oglądał.- mówi. Twoje policzki nagle owlekają się purpurą.

-Dziękuję- mówisz, a on bierze Twoją dłoń w swoją, z Twoich ust wydobywa się lekki jęk gdy swoimi opuszkami dotyka kostek na Twojej ręce podnosi ją lekko u góry, i całuje. Ruch ten Cię bardzo onieśmiela.

-Dużo wypiłeś?- patrzysz lekko na jego niebieskie rozbiegane oczy.

-Dziś? Dziś jeszcze nic- stwierdza. Nie pomyślałbyś wcześniej, że ten chłopak może być taki odważny- Opowiadałem chłopakom o tym, że Cię poznałem, że byłem na treningu hokeja, nie chcieli mi uwierzyć, ale dobrze, że miałem to zdjęcie- ciszę, przerywa Twój śmiech

-Nie myślałam, że jestem taka sławna- mówisz siadasz na pierwszej lepszej ławce która znajduję się koło 

Ciebie, Twój towarzysz siada blisko, kładzie ręce na nogi, jest trochę zdenerwowany

-Mogę coś zrobić?- pyta kiwasz lekko głową.  Po chwili jego twarz odwraca się w Twoim kierunku, dłoń ląduje na zimnym już policzku, a wargi z zastraszającą prędkością znajdują się tuż przy Twoich. Muska Cię nimi delikatnie. Nie odsuwasz się.  Chyba nawet chwilowo nie myślisz.  Lecz gdy do Twojego mózgu dochodzi wiadomość co właściwie teraz robisz, nad Twoją głową zapala się święcąca żarówka. Odskakujesz szybko i stajesz na równe nogi dłońmi obciągając sukienkę w dół.

-Nie powinieneś był tego robić. Nie znasz mnie – mówisz, lecz odwagi nie starcza Ci już na to by spojrzeć mu w oczy.- Pójdę już do domu, jestem zmęczona- chwytasz za suwak by rozpiąć i oddać mu bluzę

- Oddasz przy okazji. Odprowadzę Cię. Będzie mi się lepiej spało z wiadomością, że jesteś bezpieczna.- Droga do Twojego mieszkania upływa nadto szybko w zupełnej ciszy. Stąpacie obok siebie bez większego zaangażowania. Gdy jesteście pod Twoim blokiem mówisz nikłe ‘ to tutaj’ i odchodzisz. Odwetem jest jego ciche ‘przepraszam’ które miało być dla Ciebie niedosłyszalne. A jednak. Wchodzisz domu, szybko się przebierasz i zatapiasz się w grafitowej pościeli po sam czubek zmarzniętego nosa oddając się w całości Morfeuszowi. Rano budzisz się i jak co dzień dokonujesz tych samych czynności. Robisz to mechanicznie. Idziesz po Kosę, biegasz  z nim 45 minut wracasz, bierzesz prysznic, jesz, idziesz na trening dowiadujesz się na nim kiedy zostanie rozegrany Twój pierwszy mecz i jak się jeszcze okazało na własnym terenie.  Czujesz adrenalinę i to ogromną. Serce bije jak oszalałe.  Na obiedzie u Twoich przyszywanych dziadków jesteś nieobecna. Pani Balbina bez cienia wątpliwości wie, że coś się stało w Twoim życiu. Opowiadasz jej całą wczorajszą historię, kobieta z zaciekawieniem i troską wymalowaną na twarzy słucha Twojej opowieści, Twoich obaw, które według niej są zupełnie bezpodstawne.

-Kochanie, nie można wrzucać wszystkich do jednego wora. Nie możesz myśleć, że każdy chłopak okaże się skurwielem, nie możesz myśleć, że każdy z nich Cię zrani, bo tak to nigdy nie dasz żadnemu z nich wejść do swojego serca. Może zbyt pochopnie oceniłaś tego młodzieńca, wydaje mi się, że powinnaś się otworzyć, wiem, że trudno będzie zapomnieć o tym wszystkim co się działo w domu dziecka, gdy byłaś młoda, a wydaje mi się, że nawet nie zapomnisz o tym, lecz może tą rysę można jakoś podgoić, pozostanie blizna, ale miód miłości ją choć trochę zagoi. Powinnaś porozmawiać z tym chłopcem wyjaśnić mu wszystko, porozmawiać z nim szczere, nie obawiaj się, że Cię wyśmieje, nie bój się, że ucieknie, bo jeśli tak się zachowa to będziesz wiedziała wtedy, że nie był on wart Twojego zainteresowania Kochanie, a zobaczysz jak w końcu komuś obcemu opowiesz o tym, na sercu i na całej Twojej duszy zrobi Ci się zdecydowanie lżej- mówi, a Ty mocno wtulasz się w babcine ciało, które pachnie jeszcze malinowym sokiem.  Idziesz do swojego mieszkania, usadawiasz się wygodnie na parapecie i dochodzisz do wniosku, że chyba starsza kobieta miała racje, że powinnaś przeprosić Piotrka za swoje wczorajsze zachowanie, szczeniackie zachowanie. Zeskakujesz zwinnie z parapetu i szybkim krokiem udajesz się do salonu i przeglądasz Internet w celu poznania najbliższego terminu w którym gra Asseco. Wtedy właśnie sobie uświadamiasz, że widziałaś tego chłopaka kilka razy, kilka momentów zaważyło na tym, że stałaś się przywiązana, do jego błękitnych oczu, do jego blond włosów, do jego długich nóg. Szczęście znów szło z Tobą w parzę, bo okazało się, że mecz ma odbyć się dziś i to jeszcze na hali Podpromie, za cholerę nie wiedziałaś gdzie to jest, ale od czego ma się niezawodny GPS. Ubrałaś znów swoje ukochane męskie spodenki i bokserkę, na ramie zarzuciłaś torbę Nike, z tego względu, że na mecz idziesz po treningu. Do torby chowasz jeszcze jedną z koszulek, które dostałaś od trenera, koszulki te są przeznaczone niby dla bliskich, chcesz dać jedną środkowemu. Chciałaś go również zaprosić na swój mecz.  Trening mija Ci nadto szybko, wszystko wychodzi Ci doskonale, humor masz równie szampański. Jak natchniona jedziesz kilka ulic dalej gdzie znajduje się piękny obiekt sportowy. Otacza Cię multum ludzi ubranych w biało- czerwone bluzki wyśpiewujących piosenki które mają zagrzać zawodników do lepszej gry. Wyglądałaś dziwnie, nie miałaś idealnie ułożonych włosów, odróżniałaś się od reszty kibiców. Z trudem na bilecie znalazłaś swoje miejsce i udałaś się na wyznaczone miejsce na którym zasiadasz. Spotkanie się zaczyna i równie szybko kończy stanem 3:0 dla rzeszowian.  Siedzisz do końca czekając, aż tłum napalonych nastolatek zrobi sobie zdjęcie ze swoim idolem, czy wyzna mu miłość. Gdy zauważasz swoją szansę schodzisz na dół pod barierki wyciągasz z torby biało-niebieską koszulkę z numerem 9 na plecach lecz do Twoich iście błękitnych oczu dochodzi widok który powoduje, że Twoje serce bije szybciej, a napędzane jest złością. Torba zsuwa Ci się z ramienia powodując ogromny huk, środkowy przenosi swój wzrok z wysokiej, rudej i bardzo ładnej dziewczyny na Ciebie, przestaje jej się patrzeć w biust, puszcza rękę, a jego twarz przypomina rybę, otwarte usta, i momentalnie czerwone policzki, powodują, że złość zbiera się w Tobie jeszcze bardziej.  Podnosisz torbę i odwracasz się gwałtownie, ale wpadasz na wielką, czarną kamerę i jednego z dziennikarzy Polsatu, który momentalnie Cię poznaję

-Przepraszam Pani Lena Twardowska? Nowy nabytek Rzeszowskich Tytanów? –pyta mężczyzna poprawiając sobie okulary na nosie i w tak zwanym międzyczasie dając znak swojemu kamerzyście by miał się na baczności

-Zgadza się. Mogę w czymś Panom pomóc? –pytasz cicho, lecz wciąż czujesz wzrok Piotrka na swoich barkach

-Mógłbym przeprowadzić z Panią króciuteńki wywiad ? – odpowiedzią jest potwierdzające skinienie głowy. Po chwili znajdujesz się w małym kwadratowym pudełku. Nikle się uśmiechasz, bo przecież nie chcesz sprawić wrażenia zołzowatej.

- Witam Państwa, mamy przed sobą niewątpliwie młodą gwiazdę polskiego żeńskiego hokeja. Widać, że siatkówka przyciąga nawet piękne hokeistki. Co Pani lubi  w siatkówce?

- Co lubię? Chyba to co lubi każdy sportowiec-  adrenalinę.  Żaden ze sportowców nie jest zamknięty na jedną dyscyplinę sportu, bo sport nie dzieli, a łączy.

-A jak podobał się Pani dzisiejszy mecz ?

- Dzisiejszy mecz to przeogromna dawka każdego rodzaju emocji które targały moim zmęczonym po dwóch dzisiejszych treningach ciałem. To co Pan Ignaczak robił w obronie, coś niesamowitego. Tyle pasji było w tym co robi,  pokazał mi, że ważna jest każda akcja, jak widać mam już guru z którego mogę brać przykład.

-Czyli ma Pani ulubionego zawodnika?

-Nie, nie mam ulubionego zawodnika. Nie chodzi o to by ktoś był moim ulubionym zawodnikiem, wypowiadamy się teraz o sporcie drużynowym, a jak wiadomo w sportach drużynowych w siatkówce czy też w hokeju nie liczy się jednostka która zdobywa gole czy punkty, liczą się wszyscy od bramkarzy, libero po atakujących czy napastników.  Liczy się każdy pojedynczy zawodnik który może wnieść coś dobrego dla drużyny.

-Słyszałem, że Pani kontrakt opiewa spora suma. Jakie to uczucie, że zaraz po wyleczeniu kontuzji w tak młodym wieku niemal biją się o Panią czołowe polskie kluby ?

-Jakie to uczucie? Na pewno miłe, czułam się wtedy doceniana, poczułam, że moja gra jest warta przysłowiowej świeczki. Jednak o pieniądzach nie będę dyskutować. Ale chętnie mój menadżer przedyskutuje z Panem każdą zawiłość dotyczącą mojego kontraktu. Jak będzie dalej? Nie wiem, z kontuzją borykam się nadal, ostatnio znów daje mi w kość. Jednak mam nadzieję, że w najbliższym meczu trener pozwoli mi pokazać siebie i zagram. Na mecz który odbędzie się już w tą sobotę na naszym terenie zapraszam wszystkich bardzo serdecznie.

-A co skłoniło Panią na przybycie na dzisiejszy mecz ?

-Miałam spotkać się z przyjacielem, mieliśmy porozmawiać bo ostatnio zabrakło nam czasu, jednak minęłam się z nim – wtedy odwróciłam się za siebie i popatrzyłam smutnym wzrokiem na siatkarza koło którego nadal stała wredna ‘piękność’. -  Teraz dziękuję bardzo za miłą rozmowę, ale czas na mnie. Pozdrawiam wszystkich kibiców Asseco i Rzeszowskich Tytanów. Lena Twardowska. Pozdrawiam jeszcze raz.- żegnając się z dziennikarzem wychodzisz z hali. Idziesz do drzwi, kiedy bucha na Ciebie chłodnawe już powietrze zatrzymuje się gwałtowne pociągnięcie za rękę. Odwracasz się i widzisz Jego smutne oczy.

-Lena, co Ty tutaj robisz?- pyta nadal nie puszczając Twojej dłoni.

-Przyszłam przeprosić,  porozmawiać, wyjaśnić. Ale nie przejmuj się, dziewczyna na Ciebie czeka – mówisz próbując wyrwać rękę z jego uścisku, co chłopak momentalnie wykorzystuje i po raz kolejny wbija się w Twoje usta, lecz Ty tym razem nie protestujesz.

__________________________________

Miało być jutro, ale widać jestem chu*owa bo nie mogłam się powstrzymać, żeby tego nie dodać. Taka sobie ja. 

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku ode mnie, byście były nadal zajebiste, byście nadal ze mną się męczyły i czytały te moje szajsy 

Jednym słowem KOCHAM WAS.

Zapraszam na

Ignaczaka

Kosoka

Kurka

ASK

Pozdrawiam Annie