#Twelve

In pursuit of happiness.

To co ostatnio dzieje się w Twoim życiu te wszystkie zawirowania sprawiają, że nie wiesz co masz robić ze swoim życiem. Mimo, że kontuzja sprawiła, że jesteś milion razy silniejszą zawodniczką, to sytuacja z Piotrkiem pozbawiała Twoje życie kolorytu.  Bałaś się tego, że Piotrek naprawdę się Ciebie wstydzi.  Po tych wszystkich latach w domu dziecka czułaś to ogromne brzemię które sprawiało, że stawałaś się innym człowiekiem.   Tylko hokej był Twoją odskocznią, tak jest do dziś.

Minęło kilka dni, które w zawrotnym tempie zamieniły się w tygodnie. Już jutro lekarze w jednym z rzeszowskich szpitali mieli Ci zdjąć gips z czego bardzo się cieszyłaś. Z Piotrkiem nie miałaś nadal kontaktu. Mimo, że kilkukrotnie zjawiał się pod Twoimi drzwiami próbując wyjaśnić, to pewnego wieczoru powiedział za dużo, jeszcze mocniej raniąc Twoje serce. Największą drzazgą która utkwiła w życiodajnej pompie były fotografie Twojego Piotrusia  wychodzącego z jakiegoś klubu w asyście biuściastej blondyny. Te właśnie fotografie okazały się kulą u nogi. Wtedy właśnie poczułaś się jak śmieć, jak zwykła rzecz, która nie nadaje się już do użytku.  Załamałaś się, nawet lód i chłód lodowiska nie sprawiał, że nawet przez moment czułaś się lepiej, wręcz przeciwnie sprawiał, że upadałaś nie fizycznie, a mentalnie.

Za zaledwie 3 dni miał się odbyć jeden z najważniejszych meczy sezonu, po którym miałyście dostać upragnione wolne. Cieszyłaś się, bo postanowiłaś na te ponad 2 tygodnie wrócić do Krakowa, tam oczyścić się. Znów stać się tą mała dziewczynką z problemami która gra z chłopakami na Siedleckiego.  Mimo, że w meczu grać jeszcze nie mogłaś bo czeka Cię jeszcze kilku dniowa pauza, bo nadal fizjoterapeuci pracują nad Twoim brakiem, to i tak przebierasz się w strój by przesiedzieć te trzy tercje ze swoimi dziewczynami. By dodać im otuchy. Po przegranym meczu wyjeżdżasz na środek tafli i dziękujesz kibicom.  Nie jesteś sobą i chyba wszyscy to wyczuwają.  Zjeżdżasz w kierunku boksu by udać się do szatni, jednak ktoś zachodzi Twoją drogę. Zatrzymujesz się.

-Grzesiek? Co Ty tutaj robisz?- pytasz się przyjaciela, serdecznie uśmiechając.

-Cześć Lena, przyszedłem tutaj by z Tobą porozmawiać-jego oficjalny ton, powoduje, że przez Twoje drobne ciało przechodzi dreszcz.

-Coś się stało?

-Tak. Chodzi o Piotrka- Twoje serce zastyga, oczy zaczynają piec.-  Zmienił się odkąd nie jesteście razem. Załamał się.  Nie wiem co mam robić. Zaczął imprezować, sypiać z kim popadnie. Nie gra już tak jak kiedyś.

-Po co mi to mówisz. Nie jesteśmy razem. Piotrek nigdy mnie nie kochał. Wstydził się kim jestem. Wstydził się mojej przeszłości. Nie potrafię być z kimś kto wstydzi się miłości. Kto rani słowem. Rozumiesz? Przepraszam ale muszę już iść. Za godzinę mam pociąg- mówisz, żegnając się ze środkowym. Idziesz do szatni, przebierasz się błyskawicznie i ruszasz w kierunku dworca kolejowego z wielkim plecakiem pełnym ubrań, z wielką głową pełną myśli.

Po niecałych dwóch godzinach wysiadasz w Krakowie który wita Cię deszczem. Wsiadasz w tramwaj który wiezie Cię w miejsce które jest bliskie Twojemu sercu. Wbiegasz po schodach. Pukasz mocno do drzwi   pod 15 które otwiera Ci lekko zaspany chłopak któremu rzucasz się na szyje.

-Dawidku ja już sobie z tym wszystkim nie radze- mówisz płacząc w szyję chłopakowi, stojąc w progu jego kawalerki.

-Już dobrze, jestem przy Tobie słoneczko- mówi, głaszcząc Cię po mokrych włosach.

_______________________

Jutro nad ranem wyjeżdżam na wymarzony urlop.  Czterodniowy bo czterodniowy ale z przyjaciółmi.

Ominie mnie mecz otwarcia.

GO POLSKA!

No to J. doczekałaś się.

Anonimie  z ASKA doczekałeś się. Mam nadzieję, że nie zawiodłam.

Pozdrawiam Anka